Rituelen
De Verhalen van het Feest van de Liefde
Bij Maison Dandoy vieren we geen Valentijn, maar liefde in al haar vormen. Want liefde meet je niet in rozenboeketten, kaarslichte diners of last-minute cadeaus. Liefde is overal, altijd. In kleine gebaren en grote momenten. Ze schuilt in een lach, wordt gedeeld met de vingertoppen, geproefd en gefluisterd. En vooral, liefde maakt geluid.
Een krak krak die een tête-à-tête doet vonken: een koekje aangeboden met de toppen van de vingers, een kruimel die blijft hangen op een lip, een blik die alles zegt.
Een boem die een kinderfeestje op z’n kop zet: een ongeduldige hand, een koekje dat in stukjes breekt, een lachsalvo dat de hele kamer vult.
Een slurp die een vriendschap verwarmt: een kop thee in de handen, herinneringen die langzaam wegsmelten, een koekje dat het moment verlengt.
Dit jaar proef je liefde niet alleen, je luistert er ook naar. Kom die kleine, tedere en smakelijke momenten beleven, waar je het begin kent, het einde kunt raden, maar de echte ontknoping enkel bestaat voor wie het ervaart… vaak met een speels, soms zelfs een tikje stout geluid.
Luister naar mijn hart dat kraakt
Het is een vrijdag zoals geen ander. Ze komt op tijd aan, haar wangen gekleurd door de kou, met iets kleins dat ze nog niet wil tonen. Achter haar rug houdt ze een boterhart van Dandoy verborgen, het soort koekje dat je niet aan zomaar iemand geeft.
Hij zit er al, alsof hij ontspannen wacht, maar zijn vingers trommelen nerveus op de tafel.
Ze ontmoeten elkaar met een lach, hun blikken haken in elkaar alsof ze dit moment al duizend keer beleefden, maar het nooit zijn glans verloor. Ze blijft een seconde te lang staan, haalt dan haar schat tevoorschijn. Een fragiel hart, klaar om te breken. Net als hij.
Het koekje wordt gedeeld, de liefde geconsumeerd. Twee mooie helften, een paar verdwaalde kruimels. Een stilte die even blijft hangen.
Ze kijken neer op het bewijs van hun kleine misdaad. Hij, met een gespeelde ernst. Zij, met een schuine glimlach. Te laat om de stukjes weer samen te brengen. Dan maar opeten.
Liefdevolle (maar onhandige) gebaren zijn niet alleen voor volwassenen
Temidden van een rommelige, maar heerlijke middag zitten twee kinderen verdiept in hun kunstwerken. Kleurpotloden rollen, verf loopt uit, en hun tekeningen stapelen zich op in een vrolijke chaos. Hun vingers, gekleurd met blauw, rood en geel, wisselen moeiteloos tussen penselen en koekjes.
In deze bonte wirwar houdt een van de twee een geheim achter zijn rug. Een bijzondere vondst, een grote palmblaadje, dat hij op het perfecte moment wil onthullen. Hij wiebelt op zijn stoel, werpt gespannen blikken op zijn vriend, die nog steeds in zijn schilderij verzonken is.
Het knutselfeest gaat door, tussen kleurenexplosies en verdwaalde kruimels. Er wordt gedoopt, gemengd en gedacht. En dan, in een moment van opwinding…
Alles vliegt omver. Potloden rollen onder de tafel, verfpotjes kantelen, tekeningen zweven als herfstbladeren door de lucht. Maar in het midden van de chaos blijft één ding onaangeroerd: het grote palmblaadje, nog steeds veilig verstopt.
Een seconde van stilte. Dan een twinkelende blik.
— “Voor mij?!” vraagt de ene verbaasd, met zijn mond nog vol koek.
De andere schiet in de lach en grijpt zijn bladerdeegschat.
— “Voor ons!”
Hun gegiechel wordt luider. En ach, als hun handen toch al onder de verf zitten, kunnen ze er net zo goed iets moois van maken. Met vier handen veranderen ze het bladerdeeg in een kunstwerk, gedrenkt in kleur en zoete vingerafdrukken. Tot er niets meer overblijft behalve twee kleine kunstenaars, helemaal onder de verf, trots op hun spontane meesterwerk.
De kunst van thee drinken en de toekomst voorspellen
In een zonnige theesalon zitten twee vriendinnen samen. De ene, een tikkeltje nerveus, verbergt een marsepeinen hart achter haar rug. Een fijn geschenk, zorgvuldig verstopt, wachtend op het juiste moment.
De andere, haar bril een beetje scheef, nipt van haar thee, zich niet bewust van het kleine geheim dat zich voor haar afspeelt. Plots krijgt ze een speelse ingeving en haalt een set kaarten boven. Ze begint, met een theatrale blik, een toekomstvoorspelling.
Met plechtig gebaar schudt ze de kaarten, snijdt het deck en trekt een kaart. Ze knijpt haar ogen samen, laat de spanning oplopen. “Een grote verandering is op komst...” fluistert ze op mystieke toon.
Een slok thee die te snel naar binnen glijdt, een hoestbui uit het niets. De kop wiebelt, de eerste vriendin verslikt zich en ziet haar leven even voorbijflitsen.
De kaartlezer onderdrukt een lach, kantelt haar hoofd en fronst zogenaamd nadenkend. “Hmm… dat had ik niet in de kaarten zien staan…”
Een seconde stilte. Dan een schaterlach. In het enthousiasme komt het marsepeinen hart eindelijk tevoorschijn, aangeboden als speels en teder bewijs van vriendschap.