De lentekuis van Konijn

Na maanden van winterslaap, komt Konijn voorzichtig tevoorschijn uit zijn hol, klaar om rechtsomkeer te maken bij vrieskou. Hij pakt zich geduldig in met wanten, muts en sjaal. Als rasechte Belg heeft Konijn geleerd om voorzichtig te zijn. Dit is niet zijn eerste einde van de winter. Al doende leert men. En ook al houdt Konijn niet van die uitdrukking, het zou niet de eerste keer zijn dat de lente hem voor schut zet.

Konijn herinnert zich nog de momenten waarop het voelde alsof hij in de IJstijd leefde. Ijzel, sneeuw, sleeën, ijs, vorst, hij wordt er liever niet aan herinnerd. Konijn is niet chagrijnig hoor, hij houdt gewoon niet van de winter, als dat nog niet duidelijk was. Gelukkig is er nu geen risico dat een sneeuwvlokje zijn prachtige vacht nat maakt.

Met zijn snuit eindelijk uit het hol, roept Konijn: “Het ruikt niet meer naar dennen, joepie!” Hij wordt verblind door het lentelicht en ziet overal stippen in kleur voor zijn ogen. Geel! Komen de paardenbloemen al uit? Roze! Staan de kerselaars in bloei? Blauw! Fladdert de dagpauwoog rond? Rood! Lieveheersbeestjes? Dan is het officieel lente!

Konijn gooit zijn muts weg, doet zijn sjaal en wanten uit en roept: “Het is zelfs lekker warm. Dag winter, ciao basta! Konijn heeft, naast zijn kennis van de kleuren van de lente, zich ook de Italiaanse taal eigen gemaakt. Wat kan ik zeggen, de winters duren lang en er valt geen hol te beleven in een, tja, hol.

Maar nu is het tijd voor een lentekuis! Tijd om het anders te doen. Konijn besluit dat het een groots jaar wordt voor de paaseierenjacht. Extra veel eieren, extra speciale verstopplaatsen. De gekleurde stippen zijn perfect om de aandacht af te leiden.

Op het menu: eieren van speculoos, gedipt in chocolade en bedekt met kleurrijke smaken. En natuurlijk, een koek naar zijn evenbeeld, met het beeld van een konijn dat trots op zijn ei zit. We zijn hem dus niet vergeten hoor. Dat zou erg zijn, na zijn lentekuis en al het harde werk.