Achter de schermen
In het atelier van Maison Dandoy...
Vandaag is er uitzonderlijk veel gaande in het atelier: sommige werknemers laten zich ter plekke fotograferen om de huiskrant van Dandoy te voeden. Na de shoot, waarbij de een zich al wat meer op zijn gemak voelt als de ander, bespreekt onze content manager Clara hun carrière bij Maison Dandoy. Voor het tweede deel van de reeks ‘In het atelier van Maison Dandoy’ stellen we je trots voor: Lindita en Iliass.
Lindita
Manager op de verpakkingsafdeling
8 jaar bij Maison Dandoy
Lindita herinnert zich haar eerste dag bij Maison Dandoy alsof het gisteren was. Het was een doordeweekse woensdag en na twee uur proefdraaien op de verpakkingsafdeling, kwam de manager naar haar toe en zei: “Lindita, morgen sta je hier terug!” Vandaag, acht jaar later leidt Lindita diezelfde afdeling.
Wanneer ik haar vraag wat ze zo fijn vindt aan haar job, antwoordt Lindita zonder enige twijfel: Echt, alles! Zelfs de grootste enthousiasteling zou even schrikken van die passie. En je favoriete tijd van het jaar? Ze twijfelt, dat is een moeilijke. Tijdens de eindejaarsperiode is het heel hard werken, maar Lindita houdt van die gezellige drukte én het rode geschenkpapier. De rest van het jaar is het rustiger en is er al eens tijd voor een babbeltje en een grapje. Ik hou wel van een praatje, vertrouwt ze ons stiekem toe. Ik hoef niet meer te vragen, Lindita werkt het ganse jaar door met een glimlach.
Ze vindt het niet alleen fijn, ze is ook trots. Tijdens de fotoshoot voor dit interview straalt ze dat uit. Mijn make-up en haar gaf ik wat extra aandacht. Normaal maakt het allemaal niet zoveel uit, we dragen toch een blauw kapje tijdens de werkuren. Maar ze is niet alleen trots, haar werk is veel meer dan dat: haar collega’s zijn haar vrienden. Ze gaan samen gezellig eten of op uitstap. We moeten elkaar soms ook eens zonder haarnetje zien hé, grapt Lindita.
Het einde van het interview nadert en ik besef maar al te goed dat je je met Lindita in de buurt nooit zal vervelen, meer nog ze geeft je hoop. Lindita vertelt me ingetogen over haar verleden, een periode dat ze het niet makkelijk had. Ze mocht niet studeren of werken. Haar eerste loonstrookje ontving ze met tranen in de ogen, het bracht zoveel teweeg: het bewijs van onafhankelijkheid en vrijheid. Meneer Bernard, toenmalig directeur van Maison Dandoy, merkte haar ontroering op en fluisterde haar toe: “Lindita, je het ervoor gewerkt, je hebt het verdiend.” Ze stond aan de start van haar nieuw begin.
Meneer Bernard was er voor mij en dat zal ik nooit vergeten. Toen hij koos voor een nieuwe uitdaging, heb ik gehuild, vertelde Lindita zonder te verpinken. Ik heb zelden iemand ontmoet die zo vastberaden en kwetsbaar tegelijkertijd is als Lindita. Helemaal niet gek, want zodra je leert om je emoties te uiten, verliezen ze de macht om je te controleren. En laat dat nu mijn favoriete definitie van moed zijn.
De tijd tussen het werk, de zorg voor haar drie kinderen en de uitjes met collega’s en vrienden door, besteedt Lindita aan haar passie: het leren van een nieuwe taal. Ze spreekt maar liefst zeven talen, weet haar mannetje te staan in het Nederlands en volgt avondlessen Spaans. Ze heeft haar studietijd ruimschoots ingehaald, denk ik.
Haar toekomst? Lindita ziet die bij Maison Dandoy. Hier is haar tweede leven begonnen en dat wil ze voor niets meer inruilen.
Iliass
Patissier in productie
10 jaar bij Maison Dandoy
Herinner jij je de grapjas op Jennifers foto? Hij stond haar achter na te apen tijdens de shoot. Dat was Iliass. Je kan hem ook spotten op de foto van Guillaume. En dat is een mooi startpunt om te vertellen wie Iliass is: je kan niet langs hem heen, zodra je een voet zet in de studio.
Nood aan mopje? Ilias weet er altijd eentje uit zijn mouw te schudden. Wanneer ik vraag: “Wat is je mooiste herinnering aan deze plek?” Komt er na heel wat peinzen geen antwoord. Maar hij stopt me nog voor ik wat verkeerds kan denken. Hier maak je elke dag mooie herinneringen. Maar vraag ik hem naar zijn favoriete tijd van het jaar, dan aarzelt hij geen seconde: Sinterklaas. Ik hoef je niet te vertellen dat hij de eerste is met dit antwoord.
Met Ilias is het grappen en grollen, maar hard werken gaat altijd voor. Hij startte als afwasser, maar ééntje met ambitie: het werk binnen één of twee uur gedaan hebben, zodat hij de rest van de dag kon meehelpen in de productie en kon leren koekjes bakken. Dat duurde dan ook niet lang. 10 jaar later is hij één van de weinige bakkers die weet hoe je de gigantische speculooskoeken voor Sinterklaas maakt. En dat blijft een uitdaging, want soms mislukt er wel eens een. Maar dankzij de leuke sfeer, eindigt dat steeds met gelach. Want hey: Ilias kan zelf ook wel tegen een plagerig stootje.
Guillaume en Iliass startten tegelijkertijd en je kon al lezen in Guillaume’s interview dat ze samen een goede tandem vormen. Ik ben nieuwsgierig en houd al eens graag mijn been stijf, dus ik vraag Ilias of hij graag meer verantwoordelijkheid zou willen. Hij kijkt me twee seconden bedenkelijk aan en barst in lachen uit: “Weet je, als ik Guillaume’s baan zou willen, al is het maar een klein beetje, dan zou ik echt heel, maar dan ook heel vroeg moeten opstaan. Hij vertelt verder: voor mij hoeft dat niet. In die positie is het trouwens veel moeilijker om iedereen eens voor de gek te houden. Je hoort het weer: met Iliass is het altijd dikke pret.
Rust, dat is niets voor mij. Ik loop liever de benen onder mijn lijf uit tijdens het werk, terwijl de grapjes in het rondvliegen. Over rust gesproken, slaap jij ooit Ilias. Want als hij door de dag niet zijn lievelingskoekjes aan het bakken is, vind je hem in de gym, het zwembad of op het voetbalveld (waar hij amateurvoetbal speelt). Ilias altijd bescheiden en een tikkeltje hyperactief.