In het atelier van Maison Dandoy...

Carole, productie-assistente

Met mijn koffie in de hand ga ik tegenover Carole zitten, de productie-assistente, om te weten te komen hoe het is om al elf jaar voor Maison Dandoy te werken. Ik wil niet meer dan een kwartier van haar tijd stelen, dus ik kom meteen ter zake: kende ze het bedrijf voordat ze er begon te werken? “Ik had er zelfs nog nooit van gehoord”, lacht ze. Ik kwam een beetje gestrest aan op mijn eerste dag en ik werd getoond hoe ik de koekjes moest inpakken. Uiteindelijk, eens de zenuwen gingen liggen, kon Carole zich gemakkelijk integreren en raakte ze al snel gewend aan de geur van kaneel die haar elke avond naar huis volgde...

Een tijdje later werd Carole verantwoordelijk voor de grondstoffen en zag zij toe op de kwaliteit van de producten. Ik greep de kans om haar te vragen of ze vandaag nog steeds toekijkt op de kwaliteit. Achter deze vraag schuilt eigenlijk een andere vraag: Heb je na elf jaar nog steeds goesting in Dandoy koekjes? Carole antwoordt glimlachend. “Ja, ik eet ze nog steeds, maar gelukkig heb ik veel minder trek dan vroeger.” Ik trek mijn conclusie: Dandoy koekjes zijn een beetje zoals een liefdesverhaal. Er is de hartstocht in het begin die daarna wat afzwakt, maar je vergeet ze nooit. Zelfs vandaag moet je Carole best niet verleiden met haar favorieten: de vanille speculoos en het zandkoekje met kokosnoot. Als ik haar vraag wanneer ze wist dat ze haar carrière hier wilde voortzetten, denkt Carole even na voor ze antwoordt: "Misschien nadat ik mijn eerste Sinterklaas had overleefd!"

“Dat is Aurélie”, vertelt ze me, “zij was mijn maatje hier”. Carole en Aurélie hebben zeven jaar lang zij aan zij gewerkt. Carole was een stresser, Aurélie een rommelmaker. Aurélie vond altijd de woorden om Carole te kalmeren en zonder na te denken ruimde Carole op achter Aurélie. Zoals koek en ei vulden Carole en Aurelie elkaar aan zonder zelfs te proberen. Ik denk niet dat Carole de dubbelzinnigheid van haar woorden door heeft wanneer ze me lachend vertelt, “het boterde altijd goed tussen ons”.

Dieu

Wanneer Dieu me vergezelt ziet hij er niet zo vrolijk uit. Hij vertelt me dat het niets te maken heeft met het feit dat het maandagochtend is. Vrijdagavond heeft hij naar het Eurokampioenschap gekeken en hij is nog steeds teleurgesteld dat België verloren heeft. Ik ga over op een luchtiger onderwerp en we praten over zijn aankomst in Brussel, drie jaar geleden, toen hij herenigd werd met zijn moeder en zussen. Hij zocht werk en solliciteerde overal waar hij kon. Zo kwam hij uiteindelijk hier terecht, in het atelier van Maison Dandoy. De unieke sfeer die er heerst viel hem direct op sinds zijn eerste dag. Wat hem het meest opviel toen hij er begon was de sfeer. Hij voelde zich snel op zijn gemak en was blij om te werken op een plek waar iedereen de baas persoonlijk kent. "Dat is me nog nooit overkomen", lacht hij.

"Monsieur Bernard (Helson, de directeur van Maison Dandoy) komt vaak naar het atelier. Hij vraagt altijd hoe het met ons gaat en luistert naar onze behoeftes."

Dieu maakt niet alleen koekjes met zijn collega's maakt. In het weekend komen ze soms samen om te voetballen. Ze zijn ondertussen zelfs zo close dat ze hem kunnen plagen met zijn naam. Ja, Dieu betekent letterlijk 'God' in het Frans.

Wat me het meest opvalt aan Dieu is zijn leergierigheid. Hij begon bij Maison Dandoy als afwasser en klom al snel op in de productie. "Ik wil graag groeien en overal bij betrokken zijn", vertelt hij. Ik grijp de kans om hem te vragen of hij de koekjes even proeft als hij ze maakt. "Ik heb net een zandkoekje gegeten," antwoordt hij lachend. "Het is mijn favoriet," voegt hij eraan toe met de grijns van een kind dat op heterdaad betrapt wordt. Zijn beste herinnering aan Maison Dandoy? De dag dat hij zijn contract voor onbepaalde duur tekende. Iedereen in het atelier kwam hem feliciteren, duidelijk verheugd om een 'God' in hun midden te hebben voor de nabije toekomst.

Guillaume, productie manager

De interviews lopen lopen hun einde en het wordt tijd dat ik ga praten met de man die onder andere verantwoordelijk is voor het volume van de muziek. "Dat heeft iedereen goed wakker gemaakt," lacht Guillaume terwijl hij tegenover me gaat zitten.

Eind 2012 kwam Guillaume bij Maison Dandoy werken als banketbakker en het werk lag hem meteen, dat werd snel duidelijk uit de energie die hij aan de dag legde. Hij kwam aan rond dezelfde periode als Ilias, die ook in het atelier werkt, en ze daagden elkaar uit om sneller te werken dan de muziek. Zo daagden ze zichzelf soms uit om twee verse rekken koekjes te maken voordat de vorige portie uit de oven kwam. "We lachten om het feit dat de machines meer zweten dan wij," herinnert hij zich.

Vóór Maison Dandoy werkte Guillaume in een restaurantkeuken, ondanks zijn droom om banketbakker te worden. Die droom werd werkelijkheid, hier bij Maison Dandoy. Zijn vakkennis is een combinatie van vaardigheden die hij leerde van collega's en van zichzelf. Vindingrijk en vol initiatief, werd hij in 2019 benoemd tot productiemanager. Sindsdien houdt hij niet alleen toezicht op de productie van al het lekkers dat uit het atelier komt, maar houdt hij ook de sfeer luchtig en zorgt hij ervoor dat iedereen zich op zijn gemak voelt.

Als ik met Guillaume praat over het werk in het atelier merk ik al snel dat hij niet zomaar een manager is. Hij kent ieder koekje door en door en hecht veel waarde aan het groepsgevoel en een gezellige sfeer. Zet hem geblinddoekt naast een willekeurige werknemer in het atelier en hij zou binnen een paar seconden kunnen raden wat ze aan het maken waren. Zo legt bijvoorbeeld uit dat Pain à la Grecque in kleine groepjes van drie of vier wordt gemaakt en veel minder fysiek is dan de grote speculaas. Terwijl de handen aan het werk zijn, kwispelen de tongen en leren de medewerkers elkaar beter kennen.

Als Guillaume zo'n goede manager is, dan komt dat volgens mij omdat hij begrijpt dat de beste manier om leiding te geven het creëren van de juiste sfeer is voor een goede verstandhouding, wederzijdse hulp en vertrouwen.